Logoped Borča, logopedski tretmani, disleksija, rana stimulacija, mucanje, artikulacija

Mucanje je poremećaj govora u kome je protok govora poremećen nenamernim ponavljanjima i produženjima zvukova, slogova, reči ili fraza kao i nehotičnim pauzama ili blokovima u kojima osoba koja muca ne može da proizvede zvukove. Izraz mucanje se najčešće povezuje s nehotičnim ponavljanjem glasova, ali obuhvata i predugo oklevanje ili pauziranje pre govora, koje ljudi koji mucaju nazivaju blokadom i produžavanje određenih zvukova, obično samoglasnika. Mucanje je poremećaj "izbora, inicijacije i izvođenja motoričkih sekvenci neophodnih za tečnu proizvodnju govora". Za mnoge ljude koji mucaju ponavljanje je glavni problem. Izraz "mucanje" pokriva širok raspon ozbiljnosti, obuhvatajući jedva primetne prepreke koje su u velikoj meri kozmetičke do ozbiljnih simptoma koji efikasno sprečavaju oralnu komunikaciju. U svetu otprilike četiri puta više muškaraca od žena muca, što obuhvata 70 miliona ljudi širom sveta, ili oko 1% svetske populacije.

Metoda “Svesne sinteze razvoja”, koju je razvio prof. dr Cvetko Brajović, se primenjuje kako na teritoriji Srbije (u Zavodu za psihofiziološke poremećaje i govornu patologiju čiji je osnivač prof. dr Cvetko Brajović), tako i na teritoriji Hrvatske, Slovenije, Republike Srpske, Engleske, u pojedinim državama SAD-a, mada blago modifikovana. Delovi ove metode prihvaćeni su u logopedskoj praksi i koriste se i u zemljama Evropske unije, u Nemačkoj, Irskoj, Italiji, Grčkoj… Metoda se sprovodi u tri faze. Pacijent, kroz primenu metode ovladava raznim tehnikama kao što su tehnike pevanje, tehnika promene ritma i tempa u govoru, tehnika disanja, tehnika šumova itd. U drugoj fazi metode, ovladane tehnike se primenjuju na razvoj sposobnosti čitanja bez teškoća. A, treća faza je završni deo terapije u kojoj pacijent govor stavlja pod svoju svesnu kontrolu. Dužina lečenja zavisi od ličnosti koja se angažuje, od snage volje, od emocionalnog stanja i doslednosti primene terapijskih modela. Kod dece mladjeg uzrasta uspeh tretmana zavisi od upornosti, doslednosti i podrške roditelja, da pomognu detetu da prevaziđe smetnje u govoru. Zanimljivo je da je metoda “Svesne sinteze razvoja”, kao i značajni rezultati koje je postigla u terapijama i lečenju mucanja, podstakla naučne institucije SAD da zajedno sa tvorcem metode prof. dr Cvetkom Brajovićem sačine projekat studije koju je u dogovoru sa zavodom za međunarodnu tehničku i naučnu saradnju Saveznog izvršnog veća SFRJ finansirala vlada SAD. Metoda svesne sinteze razvoja je građena i razrađivana kroz duži period, da bi bila konačno oformljena u oblik u kojem se danas primenjuje. Na međunarodnoj naučno-stručnoj konferenciji “Poremećaji fluentnosti”, koju je u Beogradu organizovalo Udruženje logopeda Srbije, “Svesna sinteza razvoja” je od strane stručne javnosti dobila još jednu potvrdu kvaliteta i ekskluzivnosti u zemljama bivše Jugoslavije. Pored izlaganja o drugim metodama i tehnikama, većina stručnjaka se složila da je upravo metoda “Svesne sinteze razvoja” jedina koja je sveobuhvatna i najtemeljnija, kao i da daje najbolje osnove osobama koje mucaju da se izbore sa problemom. Logoped logopedskog centar Logobell je veliki broj preporuka zaslužio upravo zahvaljujući velikom napretku i očiglednom poboljšanju u govoru dece i odraslih koji su sa njom radili po izvornoj metodi “Svesne sinteze razvoja”.

Tikovi

Tik se može definisati kao iznenadni trzaj, pokret ili zvuk koji nema nikakvu svrhu, a osoba ga ne može zaustaviti svojom voljom. Tikovi se mogu pojačati u uslovima stresa, psihičke napetosti i primene lekova koji stimulišu centralni nervni sistem. Tikovi spadaju u kategoriju neurorazvojnih poremećaja ili specifičnije, motoričkih poremećaja, a uključuju Tourettov poremećaj , hronični motorički ili govorni tik, prolazni tik, neodređeni tik i drugi određeni tik.

Verovatno su se neki od roditelja susretali sa pojavom tikova kod dece misleći da su takva ponašanja neka od faza u odrastanju ili da dete tako privlači pažnju odraslih. Iako mnogi tikovi prolaze spontano, bez ikakve intervencije, ne treba ih ignorisati. Dete treba pratiti kroz sve faze razvoja i tako se na najbolji način može prepoznati da li pravi grimase jer hoće da bude u centru pažnje ili su u pitanju pokreti koje dete ne može da kontroliše. Razloga za preteranu brigu nema, ali se svakako treba obratiti stručnom licu jer se u pojedinim slučajevima može raditi o ozbiljnom problemu.